دل

یک عکس چسبانده ام به اتاقم. نور از قاب اش می گذرد. همیشه طره ای از آفتاب رویش است.

یک شکاف مانند می شود که میانه اش پیدا نیست، بس که نور هست.

عکس ، عکس یک دست مهربان است. دستی خیلی مهربان و نرم. دستی که انگشت های کشیده دارد و ناخن هایش مرتب است. دست توست ولی کسی نمی بیند.

قاب ،خالی است...فقط تو را نشان ام می دهد. به خصوص صبح ها...وقتی کلاغ ها حس می کنند با قارقارشان می توانند خواب های طلایی من را کدر کنند...