دل نوشت

بگذار بخندند به این حال خرابم در نزد همه نام چو دیوانه بگیرم بگذار از این شهر که بی یار و غریبم بیرون روم و جای به ویرانه بگیرم بگذار سراغ می و میخانه بگیرم بگذار که تنها بشوم با شب و مهتاب شاید که نقاب از مه فرزانه بگیرم

 

• یه دوستی چند وقت پیش می گفت: تقوی یعنی اینکه خودت رو برای کسی و به خاطر کسی نگه داری. عشقی که بافته و ساخته خیال ما آدم هاست به اضافه کلی افزودنی میشه تقوی. مثلا یه آدم میره می جنگه، بیمار میشه، مفقود میشه و یا... ، یه آدم دیگه تا موقع برگشتن اون آدم قبلیه صبر میکنه. بین اطرافیان هم میپیچه که فلانی خودش رو برای فلانی نگه داشته!....
• این تو زبون شعرا و ادبی نویس ها عشق تعبیر میشه. البته خدا بهش میگه تقوی. تازه برای اینکه یه همچین عشقی تجلی پیدا کنه کلی پیش زمینه میخواد. اولیه باید یه نفر باشه که تو دوستش داشته باشی ، بعد بذاره بره ، بعد تو علیرغم کنایه های اطرافیان به خاطر علاقه ات مدتی صبر کنی ! تازه تهش هم معلوم نیست خودش میاد؟ یا خبرش!
• اما مفهوم تقوی که گفتیم برتر از عشقه ضمن اینکه اون دردسرها رو هم نداره ، تهش هم آدم می دونه که به نتیجه میرسه!
• اون چیزایی که میخواستم بنویسم ، نیومد سرِ قلم، اینو  هم همین طوری نصفه میذارم بمونه...باقی اش باشه واسه یه وقت دیگه.... نتیجه گیری اخلاقی اینکه: اسلام جز دین محبت نیست...

***

• پی نوشت: یادداشت بعدی ام در خصوص استعفای آقای لاریجانی و تغییر دبیر شورای عالی امنیت ملی  خواهد بود.