دل گرفته

 

دلم به وسعت دنیا گرفته آقاجان
از این زمانه ، از اینجا گرفته آقاجان
 
بیا ، دوای غم و غصه ها تویی مولا
برای توست که دلها گرفته آقاجان
 
میان خشکیِ این شهر مانده ام عمری
دلم بهانه ی دریا گرفته آقاجان
 
کجا جزیره ی خَضراست ، من نمیدانم
دلم برای همانجا گرفته آقاجان
 
هزار سال نگاه شکسته ی زهرا(س)
برای توست که احیا گرفته آقاجان
 
از آن زمان که نبودم ، دلم به نامت بود
عجیب نیست که حالا گرفته آقاجان !
 
هزار سال گذشته هنوز پنهانی
غریب مانده ام آقا ، خودت که میدانی ...

پی نوشت: شعر از محمد ناصری