نامه ای به همسرم!

سلامی همنشین با سرخی شرمی شفاف و درود و رحمت های خدا ارزانی وجودی که همسفرم است در راه زندگی ...

همه صداقتم را جمع میکنم و تو را بهانه ای میسازم که زیباترین بهانه ها هستی و برایت می نویسم...شاید که بشناسی ام و شاید که بشناسمت .

برایم سخت است که از کجا شروع کنم .

از زیبایی ها سخن گفتن و از آرزوها حرف زدن را شایسته چنین زمان ارزشمندی نمیبینم . که هر که را چشم است حتما زیبایی را نیز میبیند و زیبایی را نمیتوان توصیف کرد و بالاخص زمانی که چشمی هست که همان را می بیند .

از آرزو سخن راندن نیز شایسته چنین زمانی نیست . آرزو مال آن است که زندگی را ازآن خویش میداند و مالک آن و من تمام سعیم بر این است که هیچگاه برای خویش مِلکی و مُلکی متصور نشوم و بر سر خویش کلاه نگذارم.

همسفرم ، در زمانی با تو حرف میزنم که زندگی از هر چیز دیگر غریبتر است و حیات از هر چیز دیگر مظلومتر .

هر دریچه ای را که باز میکنی آموزش زیستن میدهد و میمانی که کدام یکی است که تو را به زیستن حقیقی و سعادتمندانه رهنمون خواهد شد .

و اگر آنقدر توفیق همراهت باشد که جانت از درد ها و شک ها و شبهه ها و افتادن در راه ها و بی راهه ها سیراب شود و هنوز گوشه ای از فطرتت جان سالم به در ببرد ، چنان شیفته دنبال زیستن حقیقی خواهی گشت که طفلی گرسنه به دنبال سینه مملو از شیر مادر .

به زیستنی که در لحظه مرگ بر بی ثمری لحظه هایی که برای زیستن گذشت افسوس نخوری . سخت است حسرت زیستنی دوباره در لحظه هایی که به سادگی از دست رفته باشد !!!

سعیم بر این است که هیچ گاه تن به افسوس ندهم که زیستن فرصتی غنیست و هر آنچه این غِنا را از ما بگیرد نشان از آن است که رنگ زندگی بر آن نخورده و تو بهتر از هر کس دیگر می دانی که در اطراف ما چقدر از این رنگ و بوهای بی مغز و پوچ و درون تهی پر است که نام زندگی و اسباب زندگی بر آن نهاده اند .

بهانه خوبی برای شروع است . می خواهم تعریفی را که از زندگی یافته ام برایت بنویسم.

می خواهم مرزهای زندگی ام را آشکارا تشریح کنم .

سعی میکنم حاصل تجسس و تفحص چند ساله ام را با تو در میان بگذارم . شاید به غرور و خودخواهی محکومم کنی ولی مطمئنم آنقدر منصف هستی که فرصت کافی به من بدهی تا تمام تصویری که از زندگی برایم تصویر شده را برایت ترسیم کنم و آنگاه خواهی دید که رنگی از خودخواهی بر آن نخورده چرا که تمام نقشش را از نابترین چشمه های حیاتی برگفته ام و سعی کرده ام همه امیال و آرزوهایم را پاک کنم تا بر جانم آنچه حکومت میکند همانی باشد که باید باشد تا زندگی حقیقی و حیات خالی از خیال و توهم برپاشود .

و دیگر بار اگر بر هر آنچه که بر اطرافمان می گذرد نگاه کنی هیچ فردی را خالی از خود و منیت نخواهی یافت و هر کس هر آنچه را یافته بهترین می داند مگر دو گروه :

گروه اول آنهایی هستند که به اشتباه و سردرگمی خویش واقفند و آگاهانه و ناامیدانه بر ناتوانی و فقر معرفتی خویش معترفند و در مقابل اصلاح آن ، خود را ناتوان می یابند .

و گروه دوم آنهایی هستند که اشتباه خویش را در زندگی یافته اند و نیز از زندگی های دیگر عبرت گرفته اند و راه خویش را بر راه حقیقی حیات انسانی که ریشه در فطرت و وجدان دارد و نه در امیال و آرزوهای بلند و دراز ، زندگی خویش را بنا نهاده اند !!!

منظورم نیست که بگویم من فرد کاملی هستم

که به نقص ها و کاستی های خودم بیشتر از هر کس دیگر آگاهی دارم و به زوایای تاریک و نور ندیده وجودم واقفم ، اما تمام حرفم اینجاست که به معجزه راهی که ترسیمش میکنم ایمان دارم . معجزه ای که نور را بر تمامی زاویه های آشکار و پنهان هستیمان خواهد تابانید و ما را از اسارت در پستی ها رها کرده و مقیم حریم قدسی و ادنایی حضرت باری خواهد کرد و صد البته بر اساس توانایی و ظرفیتمان .