نقد دولت ...نقد ژورنالیستی یا نقد علمی

این که بنشینیم و کارهای یک دستگاه را به نقد بگیریم، زیباست و خواستنی. و هر چه آن دستگاه گسترش اجرایی بیش‌تری داشته باشد بیش‌تر و بهتر می‌توان نقدش کرد.

دولت نهم که پس از دولت‌های "جنگ" ، "سازندگی" و "اصلاحات" به عنوان دولت "عدالت‌طلب" پا به عرصه‌ی اجرایی کشور گذاشت، اکنون دستگاه مورد علاقه‌ی کسانی است که نقد را نان خود قرار داده‌اند؛ نه وظیفه‌ی خود. کسانی که گفتمان نقد ژورنالیستی در آن‌ها بر نقد علمی می‌چربد. این در حالی است که نقد منصفانه و علمی بر هر دستگاهی می‌تواند باعث شود تا روند رو به رشدی در آن دستگاه ایجاد گردد. نقدی که اکنون در عرصه‌ی سیاسی کشور کم‌تر شاهدش هستیم.

روزنامه‌ها که هنوز غالبشان زیر چتر اقتصادی منتصبان به دو دولت گذشته قرار دارند، چنان دچار ژورنالیسم شده‌اند که از نقد، جز گیر دادن به تغییر ساعت رسمی کشور (اعتماد ملی) و سفرهای استانی (شرق) رئیس جمهور نمی‌دانند. و اگر این‌گونه نقد نمی‌کنند، اصلا نقد نمی‌کنند و بیش‌تر مشغول سیاست بین الملل شده‌اند و چون گذشته که دولت اصلاحات را گاه به تمسخر می‌گرفتند نقد نمی‌کنند و ‌به این دولت کاری ندارند. (کیهان)

تمامی نقدها ب به شخص رئیس جمهور وارد می‌آید و وزرا در این بین از نقد بری می‌گردند. وزرایی که اگر چه در راس دولت نیستند، اما انجام کارهایشان می‌تواند راس دولت را تقویت و یا متزلزل کند. این ر حالی است که دو قشر طلبه و دانش‌جو که بر آمده از دو نهاد آموزشی مدرن(دانشگاه) و سنتی (حوزه) می‌باشند، به عنوان قشری که دغدغه‌ی نقد علمی دارند، اکنون آن‌چه را که شایسته است انجام نمی‌دهند.

نقد علمی، یعنی این که اساتید هر فن و تخصص با توجه به وزارت مربوط به فعالیتشان، به بررسی وبژگی‌های مثبت و منفی آن پرداخته و آن را با استفاده از رسانه‌هایی که در اختیار دارند به دولت و جامعه منعکس کنند. نقد علمی‌ای که بسترش باید محیط علمی حوزه و دانشگاه باشد. مراکزی که نباید به ظاهر بینی‌ عادت کنند. نه آن‌قدر ظاهر بین باشند که برخورد با یک دستور را به سطح مراجع بکشانند (دستور رئیس جمهور مبنی بر حضور عفیف زنان و خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها) و نه آن قدر در هجمه‌ی افکار روشنفکرمآبانه غوطه‌ور باشند که سکوت اختیار کنند و کمک به دولت را تقویت تحجر قلمداد کنند.

نقد علمی در برابر نقد ژورنالیسی، بسترش مراکز آموزشی است. خواه حوزه و خواه دانشگاه. اگر نقد علمی غالب نگردد، نقد ژورنالیستی مناسبات بین دولت و ملت را در حد ظاهر‌بینی و ظاهر‌گرایی پایین می‌آورد.