از شام هبوط تا ظهر شهود

تاریخ، از «شام هبوط آدم» تا به «ظهر شهود شما» برسد، چقدر راه را، طی کرده است؟

از اعتراض ملائک و اعراض شیطان از سجود، تا برسند به دیدن "یفسد فی الارض" و "یفسک الدمی" شان_ تا به جاری شدن خون ثاراللهی شما_ زمین چند بار دور خورشید چرخیده است؟ آسمان چند بار باریده است؟ خورشید چند بار تابیده است؟ ماه چند بار بر پهنای شن های این بیابان بی آب و علف نور تابانیده است؟

چقدر؟ چندبار؟ چه مقدار زمان؟

می شود ریاضی نمی شود حساب کرد؟! نه؛

ولش می کنم! می نشینم با خودم... تنها؛

نه تنهای تنها، که با شما!

با خیال با شما بودن، با شما همراه بودن!

اگر «اشتیاق با شما بودن»، آنقدر در وجودم نیرو نداشته باشد که با شما همراهم کند، «با غیر شما بودن» آنقدر تلخ و متعفن است که از آنها ببرم. فرار کنم از آنها. ولشان کنم با بادبادک ها و بادکنکهایشان، با تکاثرها و تفاخرهایشان و با پستانک هایشان، با قلک هایشان و صفرهایشان و یک هایشان، با طویله هایشان، اسطبل هایشان، با اسبها و زین هایشان، با نعل هایشان...

می گذارم تنهایشان، که بلولند!!!  از آنها تنها می شوم. تنها می شوم از هر کس و هر چه که مرا از شما بگیرد...

بَرِئْتُ اِلَى اللَّهِ وَاِلَیْکُمْ مِنْهُمْ‏

بیزارى جویم بسوى خدا و بسوى شما از ایشان

 

وَمِنْ اَشْیاعِهِمْ وَاَتْباعِهِمْ وَاَوْلِیآئِهِم،

و از پیروان و دنبال روندگانشان و دوستانشان

 

چرا با شما همراه نشوم؟!؛

شمایی که، هرکس که روبرویش شدید، نه اسب خواستید،‌نه نعل خواستید، نه زین خواستید، نه مال خواستید، نه منال خواستید و نه هر چه از این خیالات.

هر که بود و هر چه داشت، با هر گذشته ای که پشت سرش بار کرده بود، فرمودید: "خودت بیا... هر چه هستی و بودی بیا..." ؛ کم که نبودند. مثل زهیر، مثل حر...

خوب؛ آمده ام؛ فرار کرده و «الموتور»؛

وَاَتَقَرَّبُ اِلَى اللَّهِ، ثُمَّ اِلَیْکُمْ بِمُوالاتِکُمْ وَمُوالاةِ وَلِیِّکُمْ،

و تقرب جویم بسوى خدا سپس بشما بوسیله دوستیتان و دوستى‏دوستان شما

 

برای من هم جایی هست در کاروانتان تا صبح ظهور؟