بحران هویت

ما احتیاج داریم به چیزهایی وابسته باشیم. به آنها تعلق خاطر داشته باشیم و به آنها عشق بورزیم. در کودکی فقط پدر و مادر و خانه را می شناسیم ، اما بزرگتر که می شویم کم کم به شهر خود افتخار می کنیم، کشور خود را می شناسیم و نژاد خود را بهترین نژاد تشخیص می دهیم و این در حالی است که اصلا فرق نمی کند کجایی باشیم. سفید باشیم یا سیاه، یا چه آیین و مذهبی داشته باشیم. شاید اصلی ترین چیزهایی که به ما هویت می دهد، مذهب و ملیت باشد. بعد از اینها نوبت به جشن ها و آیین ها می رسد و بعد چیزهایی مثل لهجه و پوشش و آداب و رسوم که می توان اسم همه را فرهنگ گذاشت.

بد نیست بپرسیم که چرا می گویند نسل جوان ما دچار بحران هویت شده است. شاید کسانی که این حرف را می زنند معتقد باشند، نوجوانان ما درک کمی از فرهنگ و تاریخ گذشته خود دارند ، و یا این که به ایرانی بودن خود افتخار نمی کنند . بعضی ها هم معتقدند که آنها به چیزهای جدیدی رسیده اند که با فرهنگ بومی شان قاطی شده است.

این موضوع به خودی خود موضوع نگران کننده ای است، اما گویا گریزی از آن نیست. هنگامی که ارتباطات ساده می شود و ما به راحتی از آیین ها و اندیشه های بسیار دور آگاه می شویم، به طور ناخودآگاه به جذب قسمت هایی از آن ها می پردازیم، و چه بسا که قسمت هایی از فرهنگ خودمان را نیز به دیگران بدهیم. ممکن است فکرهای ماو دیگران با هم اختلاط پیدا کند . زبان ما با زبان دیگران با هم در آمیزد. و حتی پوشش ما هم تحت تاثیر قرار بگیرد. آیا در این حال ، ما هویت خود را از دست داده ایم؟

مسلما این گونه نیست، بلکه ما صاحب یک هویت تازه شده ایم که اگر چه ممکن است با فضای دیگران ترکیب شده باشد، اما باز هم هویتی مستقل و متعلق به خودماست. در واقع یک فرهنگ، هم باز است ، هم بسته است. فرهنگ ، باز است ، یعنی دستاوردها و تمدن های دیگر را هم در خود جا می دهد، اما بسته هم هست، یعنی نمی گذارد جوهر اصلی اش فراموش شود و یک دفعه تبدیل به یک فرهنگ دیگر شود.