زنبورهای نوش آفرین
رنج آباد دنیاست اینجا. ادبستان صبوری. اینجا حلم یاد می دهند. صبورتر که باشی برنده تری. پرنده تری. پرنده که باشی «راه برنده» تری.
زمین سیاره رنج است. و به قول سیدمرتضی راه برنده «آرمان خواهی انسان مستلزم صبر بر رنج هاست. پس ای برادر یاد بگیر که در این سیاره رنج صبورترین ها باشی».
اگر اینجا رنج آباد است و مکتب خانه صبوری؛ پس هر چه رنج بیشتر بهتر! هر چه نیشش بیشتر نوشش بالاتر. و عجب از الطاف خفیه الهی که بسته های نیش را چگونه می پیچد از روی لطف و سرازیر قلب های ما می کند و ما «ناصبورهای ناشکیبای شکوه گر»، همیشه فراری از این نیش ها هستیم. همه عمر دستهایمان به دعای الهم ارزقنا حلاوه عبادتک هستیم ولی آنگاه که زنبورهای حلاوه بر خانه دلمان لانه می کنند تحمل نیشش را نداریم.
شیطان است. خود ابلیس رجیم که نیش را بزرگ می کند تا حلاوت آنسوی نیش را از تو بگیرد. زمین نیش آباد است. هرچه نیش زننده تر نوش آفرین تر. زنبور که هدف نیست. زنبور که عدد نیست. نیش زنبور را چه حساب اینجا؟! اگر دل، حلاوت خانه عسل عبودیت الهی است چه بیم از این نیش ها؟!
وَأَوْحَى رَبُّکَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِی مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا یَعْرِشُونَ * و پروردگار تو به زنبور عسل وحى کرد که از پارهاى کوهها و از برخى درختان و از آنچه چفتهسازى مىکنند خانههایى براى خود درست کن؛ 68 نحل
قلب مومن همچون کوه و جبل راسخ است. چون کوه استوار و قامت به ایستایی بسته. نه ورزش طوفان نه جاری شدن سیل ویرانش نمی کند. قلب مومن چون درخت است؛ درختی سرپا و سرسبز. سرپا از اقامه ادب و سرسبز از توکل؛ شکوفا از امید به خدا و بالنده از قطع امید از غیر خدا. چه بیم از اینکه زنبورهای نیش دار بیایند و برای آرام گرفتن از آن توشه بگیرند؛ حال آنکه این آمدنشان به وحی خداست. به خواست خداست. دلخواه رب العالمین است و شفاء قلوب در آن نهفته است.
دنیا، جای ماندن نیست. جای عبور است. جای قرار گرفتن نیست؛ سکوی فرار است. دل بستن را نشاید و ماندگاری در آن نباید. زنبورهای خوش قدم را ببین که برای فراری دادن و دل نبستن و برای عبور دادن چگونه نیش های نوش آفرین را در دل ها فرو می برند.
خوش باد آفریدگاری ات ربا؛ خوش باد پرورش دهندگی ات سبحانا؛ خوش باد حکمت بی نظیرت هدیه گرا؛ خوش باد پروردگارم را که از هر عیب و ظلم و تعددی بریست.
سبحان الله عما یشرکون
